Maand: juni 2017

door

muiterij in Ville-en-Tardenois

In het 41e infanterieregiment, gelegerd in Ville-en-Tardenois bij de Chemin des Dames, begint een grote muiterij. Meer dan tweeduizend soldaten houden een demonstratie bij het gemeentehuis.

De generaals Joseph Bulot en Paul Mignot trekken ernaartoe om de soldaten tot kalmte aan te sporen. De toestand wordt levensbedreigend voor generaal Bulot, die door zijn manschappen gehaat wordt. Na enkele beloftes van generaal Mignot, zoals het terugtrekken van twee regimenten naar het achterland, weg van het front, keert de kalmte terug.

bron : oorlogskalender 2014-2018, Davidsfonds

Onderstaande tekening is van Jacques Tardi.

Tardi_mutineries02.jpg

door

dure frieten aan het front

Raoul Snoeck komt op 1 juni 1917  terug van oefeningen en merkt dat logement van zijn kameraden en hemzelf in brand staat.

Een triestige dag. Na de oefeningen keer ik met mijn bataljon terug naar ons logement. We merken een dikke rookwolk en snellen erheen : de hoeve waar we verblijven, brandt als een strovuur. We hollen er heen als gekken in de hoop nog iets uit de vlammen te redden, maar komen te laat. De inboedel is volledig vernietigd en we zijn alles kwijt. Ik verlies kostbare herinneringen : foto’s van thuis, onderscheidingen, een deel van mijn oorlogsverslag. Door onachtzaamheid (ik verlaat anders nooit het logement zonder mijn geld mee te nemen) heb ik mijn portefeuille in de koffer laten liggen. Ik doorwoel mijn zakken en vind een potemonnee met vijf frank vijfenveertig. En over veertien dagen moet ik naar de CISLAI vertrekken (Centre d’Instruction pour Sous-Lieutenance Auxiliaire d’Infanterie).

Verslag van het onderzoek. Terwijl we op oefening waren, golfaanvallen uitvoerden en water en bloed zweetten (het was snikheet), waren artilleriesoldaten die het lokaal met ons delen, frieten aan het bakken. Daarbij is de frietpot omgekanteld op de gloeiende kolen. Vlammen schoten omhoog tot tegen het strodak dat kurkdroog was want het heeft al in vier, vijf weken niet meer geregend. Die frieten zijn duurder dan in de Gentse Donkersteeg !

bron : Raoul Snoeck, in de modderbrij van de Ijzervallei, uit het Frans vertaald door André Gysel, Snoeck-Ducaju & Zoon

BelgischeFrieten

 

door

Ontmoeting van wapenbroeders in Parijs

Raoul Snoeck is in Parijs waar hij een oude kameraad ontmoet.

17 mei 1917. Sinds twee dagen ben ik in Parijs. Vandaag heb ik Freddy Lecluse bezocht. ’s Namiddags zijn we samen naar Garche geweest. Op de heuvel vinden we een dure herberg met slechte wijn. Het weer is heerlijk. In de tuin schommelen vrouwen onvermoeibaar heen en weer. Sommigen nemen de voorzorg hun rok vast te spelden, maar dan wel boven de knieën om ons hun onberispelijk mooie benen te laten zien. Oh, die vrouwen ! We keren naar huis terug met een lege maag langs een stille welriekende lommerrijke dreef. Aan de hemel staan heel veel sterren.

20 mei 1917. Ik neem afscheid van Freddy. Met beklemd hart verlaat ik hem. Ah ! Bob de Béthune en Freddy, twee echte vrienden. Morgen lig ik opnieuw aan de ketting. Zou de trein niet kunnen ontsporen voor mij alleen ?

bron : Raoul Snoeck, in de modderbrij van de Ijzervallei, uit het Frans vertaald door André Gysel, Snoeck-Ducaju & Zoon

RaoulSnoeck_FreddyLecluse1917.jpg

door

huiselijke sfeer achter het front

Raoul Snoeck geniet van de rust achter het front en noteert op 10 mei 1917 het volgende in zijn dagboek

Nog altijd in Stavele. Ik heb het genoegen kennis te maken met de heer en mevrouw Recour, brave mensen die tijdens de oorlog vele soldaten geholpen hebben. Mevrouw heeft me welwillend ontvangen en een kamer ter beschikking gesteld. Keer ik uit de loopgraven terug, dan kan ik me daar wassen en me op mijn gemak verzorgen. Elke avond komen we bijeen : Fernand Batta, Jacques de Béthune, Binche Hoebeke, Hollemans en ik. Anderen komen ons dikwijl gezelschap houden. Die huiselijke sfeer, de gedekte tafel, een weinig comfort en vriendelijke woorden geven ons de illusie thuis te zijn. Er staat onder meer een oude piano. We zingen onder meer “sluit je lieve ogen” in twee of drie stemmen. Sommigen vallen buiten de toon maar wat voor belang heeft dat ? De uren die we in dit aangename verblijf doorbrachten, kunnen tot de zonnigste herinneringen in ons pijnlijke bestaan worden gerekend.

bron : Raoul Snoeck, in de modderbrij van de Ijzervallei, uit het Frans vertaald door André Gysel, Snoeck-Ducaju & Zoon

RaoulSnoeck_Stavele_19170510.jpg

 

door

een Duitse krijgsgevangene in Lettenburg

Dokter Lievens is op de avond van 27 mei 1917 in de medische divisiepost in Lettenburg. Daar wordt een Duitse soldaat gewond binnen gevoerd na een overval op een Duitse luisterpost.

Ik verzorg en ondervraag hem. Hij heet Friedrich Papenberg, is 42 jaar en hoort tot de 387e Landsturm. Hij was twee jaar in Charleroi, waar hij tot de lokale politie hoorde. Nog maar twee dagen geleden was hij naar ons front gestuurd, waar hij deel uitmaakte van het peloton op de stelling Kloosterhoek. Hij werd getroffen op het ogenblik dat de Belgen binnenvielen en hij weet niet wat er met zijn wachtcollega is gebeurd.

Hij is erg verzwakt door het traject doorheen de inundatie. Nochtans levert hij een zichtbare inspanning om onze vragen te beantwoorden. Rechts van hen is de sector door marinetroepen bezet en links door een Landsturmregiment net als dat van hem. De beschietingen van 24 mei op Vicogne hebben niet de gewenste resultaten opgeleverd.  Er vielen geen dodelijke slachtoffers en de schuilplaatsen werden niet volledig vernietigd. Daarentegen waren de Duitse verliezen in Diksmuide zwaar als gevolg van het gebruik van torpedoprojectielen. (…)

Het nieuws dat zijn vrouw in Hannover hem laat weten, deugt niet : ze krijgen een beetje slecht zwart brood, geen aardappelen en weinig vlees. Hij toont een postkaart waarop zijn vrouw hem gelukwenst met zijn verjaardag en dat is juist vandaag. Zij hoopt dat ze volgend jaar die dag samen kunnen vieren en dat de goede God hem mag sparen tot het einde van de oorlog.

Dan begint de gewonde man te snikken en met ogen vol angst vraag hij “Komm ich wieder gesund ?”. Hij wordt naar Sint-Jansmolen (Lampernisse) geëvacueerd. Ik blijf in Lettenburg tot de 31e mei.

bron : André Gysel, Dokter Lievens – dagboek van een arts, Lannoo

DuitseSoldaatKrijgsgevangen01.jpg