We staan er niet meer bij stil met onze smartphones en sociale media, maar tijdens de oorlog hoorden heel wat Belgische soldaten niets meer van hun familie. Het grootste deel van België was bezet en het was slechts een minderheid van de Belgische soldaten die nog familie had in het vrije België of in Frankrijk of Engeland. De meesten konden slechts dromen van een brief af en toe. Daarom zocht men naar oorlogsmeters, vrouwen die een deel van hun vrije tijd besteedden aan correspondentie met soldaten.

Een Vlaams soldaat aan het Ijzerfront schrijft in een brief begin augustus 1918 aan zijn oorlogsmeter.

Ja, ik voel me soms wel alleen, zo ver van allen en alles. Ik kan soms over de borstwering van onze eerstelinieloopgraaf kijken naar het lieve land ginder, waar ’s morgens de zon opgaat.

O, ik zou dat graag weer eens zien : mijn land, mijn dorp, mijn huisje, mijn raampje met het vredig gezicht van mijn lieve moeder, weer eens horen de vermanende stem van vader en het lachen van de kleine zusjes. ’t Is zo heel ver dit alles.

bron : oorlogskalender 2014-2018, Davidsfonds