Herbert Sulzbach is samen met zijn artillerieregiment op de terugtocht.

4 augustus 1918 : Ik heb nu vier jaar oorlog achter de rug. Ik ben 24 jaar oud en de schoonste jaren van mijn jeugd heb ik besteed aan deze moorddadige waanzin. De mooiste periode van ons leven gaat op deze manier aan ons voorbij.

5 augustus 1918 : We trekken ons terug ten noorden van Chivy nabij de Chemin des Dames. We zijn nog steeds een Eingreifdivision, wat betekent dat we dichtbij de frontlinies zitten, klaar om in noodgevallen in te grijpen. We hebben hier goede loopgraven en diepe schuilplaatsen want een tijdje geleden waren dit de Franse frontlinies.

Ondertussen heb ik het Ijzeren Kruis eerste klasse ontvangen van generaal Weber en daarna werd ik ontvangen bij mijn regimentscommandant die zijn waardering voor me uitsprak en me hartelijk feliciteerde. Toen de generaal me de decoratie opspeldde, ze hij :”Een van de weinige dappere mannen van het 5e regiment die nog zijn overgebleven…”.

Het legercommuniqué van 9 augustus 1918 meldt dat een grootschalige slag bezig is nabij Montdidier, waar de Fransen eerst een rookgordijn hebben opgezet en daarna zijn opgerukt met een zeer groot aantal tanks en een indrukwekkend aantal soldaten.

Na 10 dagen als Eingreifdivision gediend te hebben, mogen we naar de tweede linies verhuizen. Op 20 augustus 1918 krijgen we plots marsorders om terug te trekken naar Vorges om 20 u. Waarom zo plots ?

23 augustus 1918 : Het lijkt erop dat we in Vorges blijven. Er wordt hier heel wat gehamerd en zaken opgebouwd. Ook hier zijn we een Eingreifdivision in reserve. Het lijkt erop dat we geen rust gaan krijgen in de laatste linies. In plaats daarvan moeten we onze rust vlakbij het front zoeken. De omgeving is hier mooier dan in Chivy, we hebben hier wouden en heuvels en in de verte hebben we een mooi zicht op Laon.

bron : Herbert Sulzbach, with the German guns, Pen & Sword Military