Florence Farmborough is een Britse vrouw die als verpleegster dienst heeft genomen in het Russische leger. Na 10 dagen verlof in Moskou komt ze terug aan in de eerste linies. Florence is niet de enige die in een goed humeur is. Het moreel van de troepen is enigszins hersteld na de lange terugtocht van de afgelopen zomer en herfst. Het Russische leger heeft nu zo’n twee miljoen mannen aan het front staan en bijna ieder van hen heeft een eigen geweer wat als buitengewoon goed wordt beschouwd.

Op 16 januari 1916 gaan de Russen een versterkte verkenningsaanval uitvoeren, gericht op een belangrijk gedeelte van de Duitse verdedigingslinie. Veel van de mannen die zullen aanvallen, zijn kersverse rekruten, enthousiaste jongemannen die zich vrijwillig hebben aangemeld om de voorhoede te vormen. Ze hebben speciale uitrusting gekregen in de vorm van sneeuwkleding met een witte buitenstof.

Florence ziet dat de artsen nerveus zijn. Wie weet hoe de Duitsers op zo’n verrassingsaanval zullen reageren. Het front is nog rustig en stil. Om 2 uur ’s nachts ontvangt de divisiechef een rapport per telegram. De eerste poging om het Duitse prikkeldraad open te knippen hebben ze moeten staken maar er wordt een nieuwe poging ondernomen.

Om vier uur ’s nachts wordt de stilte verbroken door een eenstemmig grommend gebulder van artilleriegeschut, mitrailleurs en geweren. Nu is de aanval geopend. Het gedonder gaat door. Nog een telefonisch rapport. De verkenners zijn tijdens hun werkzaamheden ontdekt en liggen nu zwaar onder vuur. De doorbraak is mislukt.

Dan beginnen de gewonden te komen. Twee kleuren domineren het schouwspel : wit en rood. Het bloed steekt fel af op de nieuwe sneeuwkleding van de soldaten.

bron : Peter Englund, de schoonheid en het verdriet van de oorlog, Spectrum